გეგონა არ მოგწერდი?
და, აი, როგორც იქნა გესალმები, ტკბილო მოხუცო. ალბათ უკვე გამოძინება და განტვირთვაც მოასწარი და იქნებ ჩემი წერილის მიუღებლობაც შეამჩნიე… ახალი ნაავადმყოფარივით ვარ, ხან მოთენთილი, ხან აჟიტირებული და შენთვის წერილის მოსაწერად კაი მდგომარეობა არცერთი არაა. მაგრამ შენთვის მოწერა ისე მიყვარს, ჩემს თავს ამაზე უარს ვერ ვეტყვი.
საერთოდაც, ხელ-გულგაშლილო, ვერ და აღარ ვეუბნები ხოლმე უარს საკუთარ თავს იმ რაღაცებზე, რისი დროც თითქოს არაა. ყველაფრის დრო მაშინაა, როცა გინდა, მერე ყველაფერი ფერკმრთალი ხდება.
ჰოდა, ამასობაში დამავიწყდა, რაზე ლაპარაკი მინდოდა შენთან.
იცი, „სეკრეტ სანტას“ ქუდი დავკარგე… თბილი, ღუნღულა და ლამაზი… იმედი მაქვს, მარშუტკაში დამრჩა და ვიპოვნი..
ჩემს დაბადების დღეზე დღიურში ჩამიწერია: „საშინლად მინდა ცეკვა! ვინმე ისეთთან ერთად, ვისთანაც ბაჩატას თვალდახუჭული, სალსას კი ყურებამდე გაღიმებული იცეკვებ…“ თურმე იმისთვის რომ თვალდახუჭულმა ან ყურებამდე გაღიმებულმა იცეკვო, სულაც არ ყოფილა ვინმე განსაკუთრებული ადამიანი საჭირო. ანდა ყოფილა, ოღონდ ეს ადამიანი შენ ხარ. ცოტაოდენი თავდაჯერებულობა და უამრავ ადამიანს შეგიძლია ეცეკვო ასე. ეგ კი არა და, კიზომბას ცეკვას თუ მთხოვს ვინმე, მასაც აღარ ვეუბნები, რომ კარგად არ ვიცი და არ ვუშვებ მას ზრდილობიანად გაღიმებულს, მე კი ცხვირჩამოშვებული აღარ ვრჩები.
ასე, ცოტა შემომეყოლა წლის დასასრულზე, ცეკვებითა და ადამიანებით აფერადებულ ბოლო სამ თვეზე, გამომზეურებულ საყვარელ კაბებზე, დაუსრულებელ ენდორფინებზე… პეპელა სამი დღე დაფარფატებს, მე კი სამი თვე ვიფრიალე ცეკვის საღამოებზე, „Last Party“-ის წინა დღეს გონებაც დავკარგე და ვთქვი, პაუზას ავიღებ-მეთქი. შენც არ მომიკვდე, ახალი წლის მეორე დღეს ისევ შევხვტი ჯუდას მანქანაში და თბილისისკენ გავქროლდი…
სპონტანური გადაწყვეტილებების მიღება ის ახალი უნარია, რომლითაც განსაკუთრებულად ვამაყობ! მომავალ წელს კიდევ ერთი ახალი უნარით უნდა შევხვდე: უფრო ადაპტური უნდა გავხდე ახალი სიტუაციების მიმართ. ჰოდა, ისევ „ბედობას“, მას შემდეგ რაც მეორე ფართიზე არ გაყევი ჩვენს სტუდიელებს, შუა რუსთაველზე შევჩერდი და ჩემს თავს ვკითხე: „რატომ დღეს არა?“ პასუხს აღარ დავლოდებივარ და ლამის გავიქეცი ადგილისკენ, სად წასვლისაც თითქმის მეშინოდა. არ მოვმკდარვარ, არც რამე სამწუხარო დამმართნია, ვიცეკვე საკმარისად ბევრი, ვიღიმე და წამოვედი…
ბიბიზე, ღმერთო ჩემო, ბიბიზე სიტყვა არ მითქვმს ჯერ! ბიბი, უფრო ზუსტად ბიბი II, იგივე ფითქო, 21 თებერვალს მოვიდა სახლში. მას შემდეგ უამრავი კარგი რამ გადაგვხდა თავს, დავდივართ და დავდივართ… ყვარელი-წინანდალშიც კი ვიყავით. მართლა, მართლა! დაახლოებით 160 კილომეტრი დავფარეთ ოთხ დღეში.
შარშან ვწერდი, 2021 მინდა თავგადასვალებისა და ბედნიერების წელი იყოს-მეთქი. თავგადასავლებზე ცოტა მოგიყევი. ამას დავუმატოთ სკოლებში ვიზიტების შემდეგ წაწანწალებები ხორნაბუჯზე, არწივის ხეობაში, ხირსის მონასტერში, თელაში და ა.შ. კიდევ პირველი სოკოზე წასვლა ჩემი და ბიბის ახალ მეგობართან ერთად, ტყეში ხშირად ხეტიალი, ბათუმში ბიბისთნ ერთად სეირნობა, შესანიშნავი დაბადების დღე თელავში, შავ კლდეებზე ლაშქრობა (აი, რომელი ნომრალური მიასკდებოდა პირდაპირ შავ კლდეებს, მაგრამ არ მაქვს ნორმალურობის ამბიცია)…
კიდევ მოგიყვებოდი ცოტა მეტს, შენი მისამართი რომ ვიცოდე და წერილის მოწოდება საჯარო პოსტით არ მიწევდეს. შენ კი ჯიუტად ისევ ზრდასრულებში მთვლი და ალბათ თუ ფიქრობ, რომ ვერ შევინახავ საიდუმლოდ. შესაძლოა, არ გინდა გამონაკლისის დაშვება, რომ მიკერძოებულობა არ გამოგივიდეს. It’s Ok.
რაც შეეხება წარმატებებს… სულ ორის გახსენება შემიძლია: გრაფიკულის დიზაინის პირველ კონკურსში გამარჯვება (ჩემი ორი სუფრის დიზაინმა გაიმარჯვა, იბეჭდება და იყიდება) და საგრანტო კონკურსში გამარჯვება (მართალია ეს პირადი წარმატება არაა, ჩემი ორგანიზაციის წარმატებაა, მაგრამ ძალიან მიხარია, რომ ჩემმა შრომამ შედეგი გამოიღო). ერთერთ გრაფიკული დიზაინის კონკურსში ფინალისტებში მოვხვდი, ესეც ძალიან მიხარია…
თუმცა ყველაზე დიდი წარმატება მაინც ის მგონია, საკუთარ იდეალურ მეს რომ უახლოვდები, ახლოს რომ მიდიხარ თავისუფლებასთან. და ამ მხირივ, ოჰ, როგორი წარმატებული წელი მქონდა!
წლის გეგმის უამრავი პუნქტი დამრჩა შესასრულებელი: სახლის ყიდვა, საზღვარგარეთ სამოგზაუროდ წასვლა, ინგლისურის გაუმჯობესება და ა.შ. მაგრამ ეს წელი კმაყოფილმა და ბედნიერმა დავასრულე, ახალი გეგმებით და ოცნებებით სავსემ. მართალია, ცოტა ქაოისიაცაა ჩემს ტვინში, მაგრამ ძილს მოვიწესრიგებ და მერე მაგასაც მოევლება. თუ არა და, იყოს ცოტა ხანს ასე, რა უჭირს!
იმედი მაქვს, ცოტა გაგამხიარულე.
წავედი ახლა, ჯიგრის ყაურმის სუნი მომდის და კუჭი მეწვის, მერე კიდე სალსას ცეკვა მინდა. თუ არ დაგეზარება, ჩამოყევი ჩემს პროფილს და ჩემი ვიდეოები ნახე.
ისევ არ ვიცი, რას მეძახი, როგორ მანსხვავებ ჩემი სეხნიებისგან, ამიტომ წერილს უბრალოდ ჩემს სახელს ვაწერ ქვეშ.
გამარჯობა, ლოყებღაჟღაჟა მოხუცო.
ბედობა მშვიდობისა, თოვლის პაპა.
საყვარელო თოვლის პაპავ!
მიყვარხარ, მერე რა, რომ არ არსებობ.
შენი… მმმმმმ, არ ვიცი, როგორ მეძახი, ალბათ ლიკა.