მაისი, 2021

ქარი ქრის…მანტოს ქსოვილი ვერ იჭერს და ბეჭების მიმართულებით აპობს თხელ ხორცებს. მაქვს ბევრი ოცნებები და ცოტა ყოველდღიურობა, დიდი გეგმები და არანაკლები ეჭვები, მინდა ვიყო მარიტასავით ან მირანდუხტივით ლამაზი და შავტეტეჩა, ავარიისგან ცხვირგამრუდებული გოგო ვარ, გმირობა მინდა და ჩემი თავისთვის ვერ მიშველია.

რაც შემიძლია გავაკეთო, ისაა, რომ “ყინვა და პატარა მოწაფეს” ვიხსენებ, ქართან ერთად სიამაყეს ვისრუტავ, მეტად ვიხუტებ ნოტებს და ქვევით ვეშვები ქართან უფრო ახლოს შესახვედრად. პიანინოზე სამეცადინოდ კვირაში ორ-სამჯერ მოვდივარ დედას მეგობართან, სანამ ბოლო, მეშვიდე კლასში ჩემსას მიყიდიან. მეტჯერაც უნდა მოვდიოდე, მაგრამ ვერ ვარ იმ მოწაფესავით ბეჯითი, “ჭრიჭინობელა პატარასავით” ხტუნაობა უკეთ გამომდის. 

ასეთი აღმაფრენები იშვიათია, ძირითადად კი პატარა სიკეთეებს ვაგროვებ ცხოვრებისგან და ჩემი თავისგან. ისინი იმდენად პატარებია, რომ ცოტა ხანს მიმყვება, მაგრამ ვადაგასულ ამბებსაც უმრავჯერ ვატრიალებ, როგორც ფირებს მამას ფირსაკრავზე (ესეც ერთერთი სიკეთე). ალბათ ამიტომ თუ მეგონა, რომ კარგი მეხსიერება მქონდა.

უკვე ბაღჩებს შორის მიმავალი ვფიქრობ იმაზე, ვინც ახლა ვარ, მაგრამ… თავში არაფერი მომდის. ვიცი, რომ რაღაცები შეიცვალა, ვიცი, რომ ბევრი რამე მიკვირს ხოლმე საკუთარი თავისგან, მაგრამ ამ რაღაცებს ვერ ვიხსენებ. სხეულსაც კი ვერ აღვიქვამ განსხვავებულად და ისეთი შეგრძნება მაქვს, თითქოს დედას უნდა დავადგე თავზე, სახლში წამოდი, მაჭამე-მეთქი.

ბაღჩაშიც ბოსტანის მაგივრად შვრიაა დათესილი, ნუშების გარდა ჭერმებია გზის მხარეს (მაგრამ რად გინდა, ორი ცალი ძლივს ვიპოვე). შიგნით არ შევდივარ, დედამ დათესილია, ნუ შეხვალო და, სიმართლე ვთქვა, მინდა გავცდე ამ ბაღჩასაც და ჩემს ბავშვობასაც.

ყვითლად მოყვავილე ბალახებს შევერიე ყაყაჩოების გასწვრივ. “სთორებისთვის” “სელფების” გადაღების შემდეგ კი იმ ადგილებისკენ გავწიე, სადაც მარტოს მხოლოდ ჩემი ძმის საძებნად მიშვებდნენ. საღამოს პირი იყო ხოლმე ასეთ დროს, ციოდა და რამდენჯერმე მესმოდა ჩემი დაძახილი ჩემი ძმის სახელი, ვკრეფდი ფრჩხილისხელა ლოკოკინების ნიჟარებს, შემდეგ კი გაბრაზებული ვყრიდი, რადგან ძმის უპოვნელად არაფრად მარგოდნენ.

ვერ მივაღწიე იმ ადგილამდე, სადაც ექომ განსაკუთრებით მჭექარედ იცოდა გამოჯავრება და ლიანდაგებისკენ, ჩემი ბავშვობისა და ზრდასრულობის გამერთიანებელი სევდისკენ ავიღე გეზი. ვერ მივაღწიე, იმიტომ რომ ძაღლები მიყეფდნენ ზოგი ღობეს იქიდან, ზოგი ღობეს აქედან. ერთი მოზრდილი ქვა მოვიმარაგე ყოველი შემთხვევისთვის, ახლობელს, რომელიც ცხვრებს მწყემსავდა იქვე, მოვატყუე, რომ მეორე ორღობიდან (ორი ორღობის კვეთაზე ვცხოვრობ) ვაპირებდი სახლში დაბრუნებას და ქვევით დავეშვი.

100-150 მეტრი იყოს ლიანდაგებამდე, თუ ჩემს ცუდ თვალის ზომას დავუჯერებთ. ძველებური გულუბრყვილო ოპტიმიზმით მჯერა, რომ მივალ და ვისეირნებ კიდეც, მაგრამ ორი ძაღლი ყეფით გამოვარდა ძველი შენობის ეზოდან და ჩემსკენ მორბიან ყეფით. არ მინდა ქვის სროლა, მოსარტყმელად მეცოდებიან, ასაცილებლად და მათ მეტად გასაბრაზებლად ჩემი თავი მეცოდება. თან ერთისთვის მაქვს ქვა, მეორესთვის კი ახლოსაც არაფერი გდია ამ ქვიან ბოდბეში! დაძახებაც არ მინდა საშველად, ბავშვობაშიც არ (უფრო) მიყვარდა დახმარების თხოვნა, მაგრამ ასახდენი ოცნებები 31 წლის ასაკშიც ბევრი მაქვს და ერთი “მიშველეთ” დავიძახე, ქვაც მოვისროლე და უკუსვლით დავიწყე სიარული. არ ვიცი, მოხვდა თუ არა, მაგრამ ორივენი ღობის იქით გაუჩინარდნენ. მე კი ცხვრებთან ერთად დავბრუნდი უბანში.

სახლში დაუმალავად მოვყევი ყველაფერს და არავის უჩხუბია, არც უსაყვედურია. როგორც ჩანს, საკუთარი განცდები თუ არა, სხვისი ქცევები მაინც იცვლება წლებთან ერთად. დამაიმედებლად ჟღერს. თუმცა მაინც სხვა მინდვრებზე, მთებზე და ხევებზე მეფიქრება, შორს ბოდბიდან. ნეტავ რას გრძნობენ და ფიქრობენ ადამიანები, რომლებიც თავიანთ მშობლიურ სოფლებსა და ქალაქებში რჩებიან სამუდამოდ? მე კი მინდა აქ ყოფნა სულის მოსათქმელად და აქედან შორს – ცხოვრებისთვის, თავისი მრავალნაირი გაგებით.