შენ და გალონის თვე
მზეს ფერი დაჰკრავს წითლის,
გადაიკარგა დღე,
შემოეპარა ძილი
ნისლში ჩამალულ მთებს.
რულში ირევა ფიქრი,
ტვინი, მსაჯული თვლემს,
სევდა ოცნებებს წიწკნის,
ტკივილებს წმენდავს მტვერს.
ლოდი, გულივით დიდი,
აქვე უძრავად დევს,
ნაკადული კი მიდის,
ქურდულად უქცევს გვერდს.
გადარინდულა იცი,
რაც სიხარული გდევს?
გადაიწმინდეს თითქმის
მოგონებებმა ბტკე.
ცდილობს, იმალავს ტკივილს
და ვერ ახერხებს ჯერ,
ვერ მალავს ვიწრო ბილიკს,
მოშიშვლებული ტყე.
ისევ მსხვერპლი ხარ რითმის
და არ დაეძებ მშველს,
ჩუმ-ჩუმად მაინც ყვირი,
მოჰგავხარ კიდეც შველს.
……..
ტყე ისევ ისე იცდის,
შენც ვერ აუქცევ გვერდს,
მზეს ემალება ისიც,
განა რას ითხოვს მეტს.
გამოდარების შიშით
გრძნობთ უფრო მეტს და მეტს,
ყვითელ ფოთლების ჩრდილში
შენ და გალონის თვე.
ნოემბერი, 2020
